FLESZYK ZE ŚMIERCIĄ LENNONA

TELAWIW OnLine: Równo 33 lata temu zamordowany został John Lennon. Tu macie fragment mojego opowiadania ZIEMIA KRÓLOWEJ MAUD – z lekkim fleszem o tym, jak pierwszy raz ten fakt dotarł do mojej świadomości…

 http://prawdalezynawierzchu.salon24.pl/210816,ziemia-krolowej-maud-4

ZIEMIA KRÓLOWEJ MAUD (4)

Zawsze gdzieś na świecie

jest już po godzinie 17.

(napis w barze)

– Weź ty mnie dogoń z tym sikaczem – powiedziałem i Dobrowit wlewał w siebie Vino Fino, i profesor z warkoczem gadał do siebie bez głosu, jak niemowa; było okej i coraz lepiej. Wyli z radości – huknął śmiech – coś o Cortezach. W telewizorze wybili na aut i Diego Maradona został przy piłce; w nagłym zbliżeniu korony stadionu było, jak w przechyle samolotu, gdy linia brzegowa z hotelowymi wieżowcami zbliża się do ciebie na bakier i skrócony cień jumbo-jeta leci po Tel Awiwie w zachodzącym słońcu, że chciałbyś zatrzymać to na dłużej.

Dobrowit przeglądał hiszpańską gazetę, zdjęcia kuwejckich piłkarzy w burnusach. Opowiedziałem mu, jak z półtora roku temu zobaczyłem w knajpowym sraczu w Tel Awiwie nagą kurwę przykutą łańcuchem do rury i nawet się jej nie przyjrzałem; powiedziałem ludziom przy barze, że w kiblu jest naga kurwa przykuta do muszli i biegali tam po kolei, żeby potwierdzić moją wersję, i potem jakoś nad ranem zamordowany został w Dakota House w NYC John Lennon.

Zobaczyłem, jak Diego Maradona rozkłada ręce po wbiciu gola i zakolami, jak mały odrzutowiec ze zmiennym rozstawieniem skrzydeł – leci do narożnika z reklamami; zmiany ostrości z podrygującymi łbami zasłaniającymi kamerę. Profesor gadał coś bez głosu, jak niemowa i wsadził w pysk zgasłe cygaro, przypalając i puszczając dym nosem; nagle włączył głos i nawijał, że w przełęczy Samosierra konnica polska rozniosła w pył Hiszpanów, otwierając Napoleonowi drogę na Madryt; swobodna parafraza Easy riders – powiedział Dobrowit.

– Ty – powiedziałem. – Uważaj, jak ci dadzą.

– Zacząłeś nowe życie – powiedział Dobrowit.

– Jakbyś zgadł – powiedziałem. – To było dawno.

– Lubisz gadać o Izraelu – rzekł Dobrowit.

– Chciałbym się przewietrzyć – powiedziałem.

– Ciągle haratasz po polskiemu – powiedział.

– Begin a sprawa polska – powiedziałem.

– Ty w to wierzysz – powiedział Dobrowit.

– Tego się głośno nie mówi – powiedziałem.

Na ścianie wisiały plakaty ze wszystkimi prezydentami USA, od Lincolna do Reagana, i z dychą Marilyn Monroe, którym ktoś domalował nadnaturalnej wielkości łzy; najbardziej podobała mi się MM z zielonymi włosami i fioletowymi wargami. Domyśliłem się upływu czasu i  to nie był najlepszy pomysł w tym momencie; Dobrowit z profesorem zamienili się koszulkami, jak zgrzani piłkarze po meczu towarzyskim. Reflektor przed wejściem oświetlał kawał chodnika, gdzie stali ludzie z butelkami w łapach i na prawo w podwórku był kibel z niekrępującym wejściem, i wszedłem po trzech schodkach, gwoli ścisłości.

Buchnął na mnie gorąc, jak z kotłowni i na drzwiach było napisane Hombres, co nagle mnie rozśmieszyło. Usłyszałem stukot naczyń w kuchni, rozedrgany śmiech kobiety i zassanie wyłączanego klimatyzatora. Nad kiblem był czarny  napis: Hajle Sellasje umarł – niech żyje Hirohito & Nie szczać na ścianę.

Przy barze siedzieli ludzie, których spotkałem parę dni wcześniej i mieli seans retrospekcji polskich – puste haki z paprotką w wyłożonych białymi kaflami sklepach mięsnych. Dobijali mnie ci ludzie po prostu; czuli się Europejczykami, robili bibułę na ostatnim piętrze wieżowca i pędzili pijaczków spijających mleka butelkowe na klatce. Bezdebitowe gazetki opętane Europą -zobaczyłem ich twarze w tym momencie i wiedziałem, że tego nie daje się skłamać. Carole King śpiewała You’ve got a friend i nagle zaczęliśmy chrypieć razem z nią.

Dobrowit z profesorkiem znowu chyba zamienili się na koszulki; profesor w biało-czerwonym trykocie Military solidarycą zaprawiał Vino Fino i pomyślałem, że musi lecieć na czymś mocniejszym. Do knajpy wchodziły różne dziewczyny – stałem oparty wyciągniętą ręką o bar i Dobrowit, półsiedząc, też oparty wyciągniętą ręką o bar – stuknęliśmy się łbami, patrząc sobie w oczy i potem stuknęliśmy się butelkami na barze i potem jeszcze raz szyjkami butelek w powietrzu.

Pamiętam, jak kiedyś towarowym w dwa parowozy lecieliśmy na FAMĘ i na podłodze otwartej lory graliśmy w kości (przegrałem kurtkę jeansową), i potem, zaczęło padać, i przenieśliśmy się do brankardu. Chcieliśmy z chłopakami kupić starą chatę nad rzeką, gdzie łowiliśmy raki i sztywniały, gdy oślepiałeś je chińską niklowaną latarką, i gotowaliśmy je w piweczku. Tylko, że potem, gdy już dawno wyjechałem z Polski, Dobrowit spotkał moją matkę na promie i – całując ją po rękach i oblewając łzami – powtarzał, że na pewno kiedyś jeszcze się spotkamy, ale pomarcowe stanowiska należały się nowej polskiej inteligencji.

Iga stała w drzwiach oparta głową o framugę i włosy jej powiewały na wietrze, i nagle poczułem ich zapach. Miała cholernie świetną twarz – intensywne spojrzenie, wszystko co trzeba do tego – poczułem, jak coś stało się ze mną. Jakiś narzeczony w dokerskiej czapeczce startował do niej na chama, dyrygując z nut rozłożonych na barze i wystawiłem ciekawie łeb; wykręcała mu jakieś numery i miała tv w Berlinie wschodnim z prawykonaniem opery-disco.

– Jedno trzeba przyznać, tym komuchom; rozpierdolili nam całe pokolenie – powiedział Dobrowit.

– Prowadzimy rozmowę pokoleniową – powiedziałem.

– Wy się chyba kłócicie, muczaczos – powiedziała Iga.

@

Opowiadanie Ziemia Królowej Maud pierwotnie ukazało się w izraelskim roczniku literackim „Akcenty-1990” i w 1996 roku w Polsce w tomie opowiadań pt. TEN ZA NIM. Obecna wersja jest nieco przeredagowana, eb.

@

http://www.youtube.com/watch?v=mA_FjXDkO4k&feature=related